De laatste jaren kwakkelen broers BAS en AAD VAN TOOR flink met hun gezondheid, maar het is vooral die laatste die dankzij adequaat ingrijpen van doktoren weer van het leven kan genieten. De voormalig acrobaat doet dat het grootste deel van het jaar in zijn huis in Spanje, waar hij en zijn vrouw Ina PRIVÉ onlangs ontvingen. ,,De afgelopen jaren was mijn conditie wat achteruit gegaan. Ik schreef dat altijd toe aan het ouder worden, dus in zekere zin was ik ’blij’ toen ik hoorde dat het door mijn hart kwam.’’
Hij had wel vaker last van ademhalingsproblemen, maar nooit zo zorgwekkend dat AAD VAN TOOR (76) er door een specialist naar liet kijken. De klachten bleven aan in de vorm van nachtelijke hyperventilatie-aanvallen, maar namen afgelopen april plotseling een vlucht. Een ongeval op Schiphol deed alle alarmbellen uiteindelijk rinkelen en Aad besluiten in te grijpen. Het is te danken aan die tegenwoordigheid van geest dat hij eind deze maand in redelijke gezondheid zijn verjaardag kan vieren. De oud-acrobaat is weer fit, zo blijkt alleen al uit de enorme spierballen op zijn beide bovenarmen.
Je bent gespierd op je oude dag. Hoe is je dat gelukt?
,,Door een combinatie van factoren. Ten eerste ben ik op 3 september 2003 abrupt gestopt met roken, nadat ik daarvoor altijd een gigantische gebruiker ben geweest. Zo’n 25 sigaren per dag was mij niet vreemd, maar iedereen weet natuurlijk dat je daar hartstikke dood aan kan gaan. Ik heb die longen van mij zoveel ellende aangedaan. Als ik was blijven doorroken dan had ik hier nu niet meer gezeten, daar ben ik van overtuigd. Daarnaast train ik tegenwoordig dagelijks met gewichten. Het is maar vijf kilo, maar de kracht zit ’m in de herhaling. Acht keer naar voren, acht keer naar achteren en dat vijf keer opnieuw. Daarnaast doe ik aan opdrukken en verschillende oefeningen aan turntoestellen, die hier speciaal voor sportieve ouderen aan de kustlijn zijn neergezet. Ik ben trots op mijn sterke armen, want de afgelopen jaren was mijn conditie nogal achteruit gegaan.’’
Hoe is het in april precies misgegaan?
,,Het begon met een vraag vanuit de makers van de film De brief voor Sinterklaas, die begin oktober in première is gegaan. Of ik het niet leuk zou vinden om nog een keer als Adriaan een scène mee te spelen. ’Ben ik daar niet wat te oud voor?’, vroeg ik. ’Dat is juist wat het zo leuk maakt’, antwoordde de regisseur.’’
,,Het was gewoon een leuk geintje waar ik geen cent voor hoefde te hebben. En dus vertrok ik vol goede moed naar Nederland om mijn bijdrage te leveren. De ene dag tien uur ’s morgens weg, om exact 24 uur later weer terug te zijn. Aangekomen op Schiphol bleek ik helemaal vanaf de achterste gate naar voren te moeten lopen, zonder gebruik te kunnen maken van de rollende transportbanden die stuk waren. Een metertje of vijfhonderd wandelen later maakte een vreemd soort pijn zich echter van mij meester. Ik moest er zelfs even bij gaan zitten en ben ik ook kortstondig weggezakt. Een paar honderd meter verder: hetzelfde verhaal. Weer die pijn.’’
,,Met dat gevoel heb ik de opnames voor de film voltooid, waarna ik voorafgaand aan de terugvlucht dat hele circus op Schiphol nogmaals meemaakte. ’Dit is goed fout’, vertelde ik mijn vrouw INA direct bij thuiskomst in Spanje. In enkele steekwoorden legde ik mijn huisarts in Nederland telefonisch de situatie uit, waarna ik de week erop direct bij de cardioloog terecht kon.’’
,,De dokter kwam daarop met een zorgelijke mededeling: ’Uw ene ader is veel te dun en die andere, de hoofdslagader, is bijna dichtgeslibd’, zei hij. Dotteren of even een stent plaatsen was geen optie, want als er daarna iets mis zou gaan, konden artsen er nooit meer goed bij. Ik moest dus hoe dan ook geopereerd worden. Een dag later kon dat al plaatsvinden en dat ging me toch allemaal wel heel erg snel. ’Dokter, niet om het een of ander, maar zou ik eerst mijn vrouw even mogen bellen?’ Zij was vervolgens snel ter plaatse en zag dat de artsen er net op tijd bij waren.’’
De kans bestond dat je niet meer wakker zou worden. Hebben jullie elkaar nog even goed aangekeken?
,,We waren ons bewust van de risico’s. Daarom is mijn advies naar anderen ook altijd: als je nog iets te zeggen hebt, doe het dan nu voordat je er straks de kans niet meer voor hebt. Ina weet toch wel dat ik van haar hou, maar ik zeg het nu nogmaals: ik heb een ontzettend fijn leven gehad. Wat ik nu heb, is een extra leven. Als ik morgen niet meer wakker zou worden dan zou ik dat niet fijn vinden, maar ik realiseer me heel goed dat ik inmiddels in bonustijd leef. Toen ik zestig werd zei ik tegen mezelf: ik heb mijn hele leven alleen maar gewerkt, nu wil ik gaan plezieren. Nou, dat hebben we gedaan. Zo hebben Ina en ik alle vijftig staten van Amerika gezien. Sommigen enkel even snel over de grens en weer terug omdat er weinig te beleven viel, maar we waren er wel. Ook hebben we cruisereizen gemaakt en vele plekken in Spanje bezichtigd. Met die ervaringen doe je straks toch met een heel ander gevoel je ogen dicht.’’
Was het deels verwijderen van je tong niet ingrijpender dan deze hartoperatie?
,Juist niet, want met mijn tong wist ik tenminste waar ik aan toe was. Ik had destijds een gezwel in mijn mond en moest daarvoor onder het mes. Na afloop zei de dokter me voor een moeilijk dilemma te hebben gestaan. Mijn hele kaak wegopereren om er zeker van te zijn dat het hele gezwel eruit zou zijn, maar met de kans dat het achteraf niet nodig zou zijn geweest omdat het gezwel misschien de andere kant opgroeide. Of snijden binnen de marges met de kleine kans dat er een stengeltje was blijven zitten.’’
..Hij besloot voor die laatste optie te gaan, maar ik had natuurlijk geen zin om een leven lang in de zenuwen te zitten of de kanker misschien terug zou komen. ’Om ook die angst weg te kunnen nemen, gaan we je dertig bestralingen geven’, zei hij. Ik besloot daarvoor te gaan, ondanks de waarschuwing dat ik een pijn zou gaan ervaren die geen mens zich kan voorstellen. Alles om maar van die onzekerheid af te komen en in de wetenschap dat ik zestig dagen pijn zou hebben en dan overal vanaf zou zijn. Mijn problemen waren eindig, ook al was de weg daarnaartoe vreselijk. Met elke nieuwe bestraling nam de pijn toe, tot ik op het laatst met een gigantische blaar in mijn mond overbleef. Vergelijk het met steengrillen, waarbij je niet het vlees op de steen legt, maar de steen in je mond.’’
Heb je nu nog pijn?
,,Eigenlijk niet meer, op mijn pink na dan. Daar heb ik al last van sinds BAS (84) deze in ons ouderlijk huis eens tussen een deur had geramd. Ik heb er een voorspellende vinger aan overgehouden, want steeds als er nu iets aan de had is – wanneer het bijvoorbeeld gaat regenen – voel ik pijnlijke steken in het topje. Op Buienradar is soms dan nog niets te zien, maar als ik het in mijn pink voel, kun je er donder op zeggen dat binnen de kortste keren de eerste druppels uit de hemel vallen. Ik ben absoluut niet bijgelovig maar mijn pink heeft het nooit mis.’’
Bron: Telegraaf
