Haar partner Tico kreeg na zijn overlijden veel lof voor alles wat hij voor de samenleving had gedaan. Dat steekt Mariska, die zegt ontsnapt te zijn aan een moordpoging door hem. ‘Die heldenverering is een nekslag, die mij diep raakt.’
Weduwe Mariska (58) worstelt ermee dat haar man, de bekende schoenmaker Tico Roozendal (57), door veel mensen op het schild is gehesen nadat hij haar vrijdag 18 oktober in Den Haag beschoot voordat hij zichzelf van het leven beroofde. ‘Iedereen lijkt vergeten wat er is gebeurd. Ik was er bijna niet meer.’
De Zoetermeerse wilde na de schietpartij en de dood van haar man vooral rust. Toch besloot ze één keer haar kant van het verhaal te vertellen, aan De Telegraaf.
Roozendal was in Zoetermeer zeer bekend omdat hij in zijn zaken probleemjongeren aan het werk zette. Zijn weduwe benadrukt in haar verhaal dat hij inderdaad goede dingen deed voor de stad, ‘maar voor mij was hij niet goed’. ‘Hij had meerdere gezichten: goedlachs en sociaal, maar ook iemand met een andere kant’, vertelt een familielid aan de krant.
Acht jaar geleden wil Mariska scheiden, wat hij volgens haar weigerde. Afgelopen september maakte ze hem duidelijk dat hij een eigen woning moest zoeken. Een week voor de schietpartij spreekt ze af met een vriend. ‘Toen ik werd thuisgebracht, stond Tico daar plotseling. Hij riep dat ik hem bedroog.’
Vuurwapen
Voor de zekerheid bleven haar zonen bij haar slapen. ‘Tico stond plotseling in mijn slaapkamer. Mijn zoon wist hem uit het huis te krijgen, maar ’s middags was hij er weer.’ Ze vertelt dat ze hem naar familie wilde brengen en reed naar de Haagse wijk Wateringse Veld.
Op de Meierijlaan vroeg hij haar om hem nog één kans te geven, zegt ze. ‘Ik zei: ‘Ik heb je al duizend kansen gegeven, het is over.’ Ze zag dat hij een vuurwapen op haar richtte. ‘Ik probeerde het af te pakken. Hij schoot en de kogel kwam in mijn hand. Hij riep: ‘Is dit nou wat je wilt’. Ik deed de portier open en riep ‘Help, help!’ Tico stapte uit de auto en rende weg.’
Omstanders waarschuwen hulpdiensten. Mariska hoort pas in het ziekenhuis dat haar man zichzelf van het leven heeft beroofd. ‘Ik stortte in, kon niet geloven dat dit allemaal is gebeurd.’
Schok
In Zoetermeer komt het nieuws dat Roozendal is overleden als een schok binnen. Terwijl Mariska herstelt, ontstaat er een bloemenzee voor zijn winkels. Op de dag van de uitvaart vormt zich langs de route die de rouwauto rijdt een haag van mensen die bloemen gooien. ‘Die heldenverering is een nekslag, die mij diep raakt’, zegt ze.
‘Mensen verspreiden verhalen die niet waar zijn. Ik zou vreemd zijn gegaan, ik zou er tussen zijn gesprongen om de suïcide te voorkomen en daarbij gewond zijn geraakt’, zegt ze. ‘Er werd zelfs gesuggereerd om een straatnaam naar Tico te vernoemen. Ik ben ontsnapt aan moord, maar niemand staat daarbij stil. Het voelt alsof mijn overleven niets waard is.’
Burgemeester
Dat ook burgemeester Michel Bezuijen op sociale media zijn medeleven aan nabestaanden toonde, raakt haar. ‘Ik heb geen telefoontje van hem gehad, maar ze gaven wel toestemming voor de parade ter ere van Tico.’
Bezuijen zegt zeer terughoudend te zijn geweest: ‘Enerzijds zien wij dat zijn overlijden de samenleving raakt. Wensen van de nabestaanden om zijn uitvaart zo vorm te geven, hebben wij willen respecteren. Voor ons is daarbij rust en veiligheid van belang. Anderzijds ben ik mij er enorm van bewust dat er twee kanten achter dit drama schuilgaan. […]. Nu het onderzoek is afgerond en we met meer afstand kunnen terugkijken, ben ik graag bereid met haar in gesprek te gaan.’
Omdat de schutter is overleden, sloot de politie het onderzoek. Wel onderzoekt ze waar het wapen vandaan kwam. ‘Ik krijg nooit meer gerechtigheid. In plaats daarvan is Tico de held’, zegt Mariska. ‘Ik word verstikt door woede over alles. Er is zo weinig respect voor mij. Het was de bedoeling dat ik dood moest.’
Bron: Rémon van Zuijlen (Brabants Dagblad)
Aangezien ik niet alle details van deze zaak weet ga ik niet inhoudelijk een mening vormen. Het helpt namelijk niemand. Ik kan me wel voorstellen hoe iemand zich voelt onder dit soort woede, en hoe het voelt om allerlei geruchten en verhalen te moeten ondergaan. Persoonlijk ben ik hier ook slachtoffer van geworden, en nog steeds. Ik zou dan ook graag zien dat mensen eens wat minder snel oordelen en zich eerst een algehele mening vormen.
