We begeven ons naar het restaurant en leggen daar onze verwachtingen van de voorpremière op tafel. “Ik ben benieuwd naar Scream 3.” zegt Albert, “ik ben bang dat het een voort borduursel van Scream 1 word. Daar heeft Wes (Craven, red.) zich in deel 2 ook al schuldig aan gemaakt!” “Ach, het zal allemaal wel meevallen, Albert.” zeg ik, “ik vond Scream 2 ook wel aardig, tenminste wat ik me er nog van herinner.” “Nou, ik vond Scream 2 niet echt zo goed als het eerste deel.” zegt Albert, “ik vond het maar een slap aftreksel van het eerste deel. Kijk, de eerste 50 minuten vond ik goed, maar daarna is het net of ze een paar pagina’s van het script hebben overgeslagen om maar snel naar het einde toe te komen.” “Dat kan.” zeg ik, “ik vond ze beiden wel goed. Maar ja, zulke films moet je ook in de bioscoop bekijken!” “Misschien dat je daar wel gelijk in hebt, Danny.” zegt Albert, “we zullen vanavond zien of je gelijk hebt.”
Het is 18:30 uur. De voorpremière van Scream 3 gaat beginnen. Als eerste wordt de film Scream vertoond. Hoewel we de film al tig keer hebben gezien en eigenlijk niet meer schrikken van de effecten vermaken we ons opperbest. Met name het publiek in de zaal is hier de oorzaak van. Twee meiden van begin twintig pal achter ons slaken om de haverklap gilletjes en gaan helemaal in de film op. Ze gaan zelfs zover dat ze de film driftig beginnen te analyseren. Dewey, Billy, Stu, iedere hoofdrolspeler komt voorbij als potentiële moordenaar.
Tijdens de pauze wordt het tijd voor een analyse van onze kant. “Hmm, je had toch gelijk, Danny.” zegt Albert, “in de bioscoop zijn ze veel mooier!” “Zei ik toch!” zeg ik, “maar vertel eens, wat vond je van Neve?” Albert begint te grinniken. “Nou, daar hoef ik eigenlijk geen antwoord op te geven.” antwoordt hij, “je weet hoe ik over Neve denk, dat heeft geen uitleg nodig!” “Ja, dat weet ik wel!” zeg ik, “maar zeg nou eens, wat vond je nou van haar rol?” “Heel goed.” antwoordt Albert, “maar dat wist je allang man! Wat vond jij ervan?” “Ik vond de schrikeffecten nog steeds angstaanjagend.” zeg ik, “ik stond zelfs een paar keer op het punt om te gillen! Zoals bijvoorbeeld bij die scène waarin Billy opeens tevoorschijn springt en Sidney laat schrikken.” “Oh ja?” vraagt Albert, “jij schrikt toch nooit?” “Fuck you, Albert.” zeg ik en kijk voor me. Scream 2 gaat namelijk van start.
Bij Scream 2 wordt het pas echt leuk. De twee meiden achter ons gaan nog feller aan het analyseren en het percentage gegil wordt hoger. Scream 2 biedt evenals Scream echter weinig verrassends. Ja, dat krijg je als je beide films al een paar maal eerder hebt gezien! We schrikken dan ook nauwelijks van de effecten en kunnen eigenlijk niets anders dan lachen om de mensen om ons heen. Het is alleen wel jammer dat Sarah Michelle Gellar (Cici Cooper, red.) wordt geslashed, althans dat maken we op uit de reactie van het publiek als deze actrice naar beneden sodemietert na een worsteling met de killer. Ook vind ik het persoonlijk jammer dat Randy sneuvelt, hem vonden we toch wel het leukste karakter. Maar goed, je kunt niet alles hebben!
Zittend achter een grote doos popcorn praatten we nog even na. “Nou Albert.” begin ik, “blijf je nog steeds bij je standpunt dat Scream 2 een slap aftreksel van Scream is?” “Nou, ik moet eerlijk bekennen dat ik hem op deze manier veel leuker vind.” antwoordt Albert, “ik heb zelfs geluiden en effecten gehoord die op de videotape niet te horen zijn! Dus ik ben best wel tevreden tot zover.” “Ik wist het!” zeg ik, “ik vond trouwens de humor ook goed. Vooral dat stukje op het grasveld waar Randy een telefoontje krijgt van de killer en Gale en Dewey iedereen grijpen die aan het telefoneren is.” “Ja, dat was leuk.” zegt Albert, “of wat dacht je van die scène waarin Derek een lied voor Sidney zingt?” Kortom, het was vooral de humor die het goed deed.
“Hè hè, eindelijk is het zover.” zegt Albert als Scream 3 van start gaat, “ik ben benieuwd of alle ophef terecht is.” “Stil nou!” zeg ik en geconcentreerd volgen we de film. Het begint gelijk goed, Cotton Weary en zijn vriendin worden door de inmiddels beroemde gemaskerde killer bruut afgeslacht. Wat echter wel opvalt is dat de effecten niet zo bloederig zijn. Toch wel leuk voor de kijkers met een zwakke maag! We zijn nauwelijks bekomen of nummer drie valt, te weten Jenny McCarthy (Amanda Darling, red.). Daarna gaat het snel en voor we het weten bevinden de hoofdpersonages zich in een mansion waar de moordenaar zijn slachtoffers zorgvuldig uitkiest en een voor een om zeep helpt. Ook de ontknoping is origineel, Sidney laat haar handjes flink wapperen in deze scènes en met name Albert vind dit prachtig. Alleen is het wel jammer dat er weer een headshot voor nodig is om de killer voorgoed te stoppen.
“Wauw, gave film!” zegt Albert na afloop, “ik heb echt genoten! Vooral die knokscènes van Sidney vond ik gaaf! Daar houd ik wel van.” “Ik vond de ontknoping erg verrassend.” zeg ik, “ook de schrikeffecten waren erg goed.” “Wat je zegt!” zegt Albert, “ik schrok me kapot tijdens die scènes waarin Sidney’s moeder in beeld kwam. Ik haat dat soort scènes!” “Ach man, dat hoort er bij!” zeg ik, “dat zijn toch haar gedachten, of niet? Ik zou ook zulke waanbeelden krijgen na al die sores uit de Scream trilogie!” “Nou, ik houd er gewoon niet van!” zegt Albert, “wat vond je trouwens van de scène waarin Sidney wordt neergeknald? Ik was echt geschokt! Ik zat echt met mijn mond open…” “Dat hoorde ik wel.” antwoord ik, “ik hoor het je nog zeggen: ‘Zie je nou wel dat ze dood gaat? Ik zei het je!’” “Hoofdrolspelers gaan toch nooit dood?” vraagt Albert verrast. “Nee, dat klopt.” zeg ik. “Hmm, dan komt er waarschijnlijk wel een Scream 4.” zegt Albert. “Scream 4?” vraag ik verbijsterd als we na afloop over straat lopen, “Scream is een trilogie, die bestaan uit drie delen!” “Ach man, houd op!” roept Albert, “het einde van Scream 3 VRAAGT om een vervolg. Ik zal er niks versteld van staan als over een jaar of drie Scream 4 plotseling uitkomt!” “We zullen zien, Albert.” zeg ik, “wie weet wat de toekomst nog brengt.”