WILLEKE ALBERTI heeft maandagavond de Edison Pop Oeuvreprijs ontvangen, onderdeel van de op één na oudste muziekprijs ter wereld. Al zestig jaar wordt-ie uitgereikt, slechts 25 keer werd er ook een Oeuvreprijs aan iemand toebedeeld. Willeke ontving het beeldje uit handen van DINAND WOESTHOFF, die een speciale band heeft met de Koningin van het Levenslied.
Zo vader, zo dochter, dat gezegde gaat wel op voor WILLY en WILLEKE ALBERTI (75) en hun beider carrières. Ook qua Edisons gingen ze tot maandagavond gelijk op.
Als eerste Nederlandse artiest nam Alberti senior in 1960 de award in ontvangst, gevolgd door een tweede voor de CD Zo zingt de Jordaan in 1967. Ook Willeke werd twee keer geëerd, voor het eerst in 1965 voor haar debuut-elpee Willeke.
’Het Nederlands klinkt zo natuurlijk muzikaal en zo muzikaal natuurlijk’, stond er destijds in het juryrapport. In 1993 ontving ze wederom een Edison, waarbij de organisatie haar stem dit keer omschreef als ’melodieus’ en de nummers op het album ’n Beetje Mazzel als ’in de loop der jaren gerijpte voordrachten’.
Met een smoesje werd de Amsterdamse naar de Westergasfabriek in haar geboortestad gelokt, om vervolgens te worden geëerd met de Edison Pop Oeuvreprijs.
Een eer die in de afgelopen zestig jaar maar 24 andere artiesten ten deel viel, onder wie ROGIER VAN OTTERLOO (1971), BOUDEWIJN DE GROOT (1998), RENÉ FROGER (2003), MARCO BORSATO (2011), ANOUK (2017) en ILSE DE LANGE (2019). De award werd uitgereikt door zesvoudig Edison-winnaar DINAND WOESTHOFF (47).
Zes jaar geleden werd hij zelf nog verrast door, uitgerekend, Willeke die een nieuwe versie van De glimlach van een kind voor hem opnam en de opbrengsten schonk aan Het Vergeten Kind, de stichting die ooit werd opgericht ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw GUUSJE NEDERHORST.
Hoe omschrijf je jullie band?
„Als liefdevol en respectvol. Ik kende haar natuurlijk al langer als de artiest die zelf voor mijn ouders en grootouders al een icoon was. In de loop der jaren heb ik haar ook privé steeds beter leren kennen. Ze waardeert deze prijs zeer en het is ook niet meer dan terecht dat ze ’m nu op de schoorsteenmantel mag zetten.”
„Als je zoiets op je 37e of 42e al krijgt dan moet je je toch een beetje zorgen gaan maken, maar in het geval van Willeke klopt het helemaal. Er zijn in Nederland nog maar een handjevol iconen van vroeger in leven. Mensen als HERMAN VAN VEEN (74), ROB DE NIJS (77), PAUL VAN VLIET (84) en dus ook Willeke, wiens stemmen in ons collectief geheugen staan gegrift. Je hebt talent en doorzettingsvermogen nodig om dat te bereiken. Omdat ik zelf ook zanger ben, herken ik het in de vingers moeten kunnen hebben van timing en timbre. Willeke is wat dat betreft echt de onnavolgbare ’Sinatra van Nederland’. Ze staat bij elk optreden ’in het moment’ en gaat er bij elke noot nog steeds helemaal voor. Haar stem klinkt eigenlijk steeds mooier naarmate ze ouder wordt. Bij haar hoor je dat heel erg. Het maakt mij tot niets meer of minder dan een fan. Telkens Weer is het mooiste Nederlandstalige lied ooit gemaakt.”
Opvallend aan deze muziekprijs is dat de jury haar werk als actrice en ambassadrice voor goede doelen laat meewegen.
„Die veelzijdigheid maakt haar ook tot wie ze is. Zo staat ze, naast haar reguliere optredens, bijna elk weekend voor ouderen werk van zichzelf te zingen. Andersom vindt dat publiek, vaak erg eenzame mensen, een deel van zichzelf weer terug in haar zang. Ik heb dat zelf ook regelmatig mogen meemaken, en nog steeds. Je maakt in eerste instantie muziek omdat je daar zelf blij van wordt, maar als je daarmee van ziel tot ziel anderen kunt raken, behaal je het hoogst haalbare. Willeke doet dat elk weekend. Ik snap daarom heel goed dat die veelzijdigheid is meegenomen in het juryrapport. Ze speelde van de allereerste films die we ons kunnen herinneren tot aan de rol van Tante Perenboom in Woezel & Pip, waar ik haar zelf ooit voor gevraagd heb. Daar moet ik, met veel respect, dan ook wel weer om lachen. Toen haar stem in de studio uit de speakers klonk, dacht ik alleen maar: ’Wow, er is er maar één en dat is zij.”’
Volgens de jury is Willeke, ondanks persoonlijke tegenslagen, altijd zichzelf gebleven. Is muziek de ideale manier om te onthaasten?
„Dat denk ik wel. Ik herken dat heel sterk. Zeker omdat ik er zelf best wel een tijd ben uitgestapt. Als je muziek maakt omdat je voelt dat het je roeping is en je er niet per se commercieel iets mee wilt bereiken, dan kan het best een therapeutische werking hebben. Je gooit je hele ziel en zaligheid in dat ene moment. Als je dat dan op de juiste manier de kosmos in smijt, kan dat resoneren. Een mooi moment van kippenvel was op het huwelijk van JOHNNY DE MOL (41), waar Willeke tussen mij en het altaar met Johnny en ANOUK VAN SCHIE (38) een lied zong. Dat was zo liefdevol, zo raak. Echt de beste Nederlandse performance waar ik ooit getuige van was.”
En dit zei de jury over Willeke…
,,Nederland heeft Willeke Alberti leren kennen als veelgeprezen actrice, het onvermoeibare gezicht van haar foundation en in de eerste plaats als zangeres. Haar hits waren stuk voor stuk perfect toegesneden op haar soepele, heldere en vooral herkenbare stemgeluid. Nummers die ook decennia later niet meer weg te denken zijn uit ons collectieve muzikale erfgoed. In de jaren die volgden, bleef Willeke Alberti zich op een indrukwekkende manier ontwikkelen. Ondanks persoonlijke tegenslagen is ze altijd haar stralende, optimistische zelf gebleven. De jury van de Edison heeft grote waardering voor haar grenzeloze veelzijdigheid. Het lukte haar daarbij altijd weer nieuwe generaties aan te spreken, zonder haar oude fans kwijt te raken. Van haar eerste hitjes tot haar recente mega-optredens, het was altijd van een vanzelfsprekende allure en zeggingskracht. De Edison bestaat dit jaar 60 jaar en de jury was zich ervan bewust dat er in zo’n jubileumjaar met name aan de Oeuvreprijs extra gewicht hangt. Toch leverde de keuze ditmaal nauwelijks discussie op. Willeke Alberti bouwde in datzelfde tijdsbestek een omvangrijk oeuvre op, waarmee ze een onvergelijkbare bijdrage leverde aan de Nederlandse muziekcultuur. Alom geliefd, een voorbeeld voor velen, een uniek artieste.’’
Willeke: ‘En dat nadat mijn vader ooit de eerste Edison won
,,Voor zo’n prijs kom ik mijn bedje natuurlijk wel uit. Het is namelijk het mooiste cadeau dat je als artiest kunt krijgen. Een volgend hoogtepunt in de reeks mooie gebeurtenissen die ik de laatste tijd meemaak. Zoveel, dat ik het haast niet meer kan bijbenen. Ik ben echt dolblij, ook omdat de jury ziet dat ik zoveel verschillende dingen heb gedaan. Van zingen, tot acteren, noem maar op. En dan te bedenken dat ik de oeuvreprijs krijg, exact zestig jaar nadat mijn vader ooit de eerste Nederlandse Edison in ontvangst nam.’’
,,Dat beeldje heb ik onlangs aan mijn zoon JOHNNY gegeven als blijk van waardering voor zijn nieuwe theatershow en om het feit dat hij het werk van mijn vader en mijzelf voortzet. Dat had ik een paar jaar geleden nooit gedacht. De oeuvreprijs van maandag komt echter mooi in mijn eigen kantoor te staan. Ik wil namelijk nooit stoppen en ben dankbaar voor elk jaar dat ik weer mag meemaken in het leven dat ik al zolang mag leven. Dat kan niet iedereen zeggen, toch? Zolang ik de passie voel, zul je mij nooit het bijltje erbij neer zien gooien. Dat geldt overigens voor iedereen. Kun je je liefde kwijt in iets waar je blij van wordt, doe het dan. Op naar de tachtig, waarbij ik elke dag zal vieren.’’
Bron: Telegraaf
